( از آن جایی که این متن نسبت به یادداشت های قبل کمی طولانی تر شده، می توانید برای راحتی کار و صرفه جویی در زمان، از خواندن این بخش صرف نظر کرده و یک راست به اصل موضوع بپردازید.)

چه قدر سخت است از اثری بنویسی که نزدیک به یک سال و نیم فکر و ذکر تو را مشغول خود کرده و عمیقا با زندگی ات در هم  پیچیده و پیوند خورده!

هیچ وقت سابقه نداشته که یک فیلم یا سریال یا هر اثر بصری دیگری این قدر در وجود من نفوذ کند! گویی اتک ان تایتان برای من تبدیل به یک پناهگاه شده! پناهگاهی برای فرار از یکنواختی ها و سختی های زندگی واقعی. باور کنید اغراق نمی کنم! زمانی این مسئله اغراق محسوب می شود که بگویید زندگی واقعی بسا پیچیده تر و عظیم تر این این حرف هاست که یک سریال بتواند پناهگاهی برای آن باشد، منتهی موضوع دقیقا همین است! آن قدر در این اثر از ابعاد مختلف وگوناگون زندگی صحبت شده که گویی خانه ی بزرگی پر از اتاق است، خانه ی گرمی که برای هر دردی، برای هر عاملی که از زندگی خسته تان کرد، اتاقی برای پناه گرفتن دارد، اتاق هایی که تمامی ندارند!